english text
Το καινούργιο σπίτι στο οποίο μετακομίσαμε πριν τρεις μήνες είναι ένα παλιό σπίτι. Είναι ένα προκατασκευασμένο σπίτι του 1970 με μεγάλο κήπο.
Για χρόνια ερχόμασταν σε αυτό το σπίτι μόνο κανά δυο Σαββατοκύριακα τον χειμώνα και για κανένα μήνα το πολύ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εξαιτίας ενός μαγαζιού που είχαμε που έκανε δύσκολο το να βρούμε ελεύθερο χρόνο να τον περάσουμε εδώ. Τρία χρόνια πριν όμως η επαγγελματική μας κατάσταση άλλαξε και έγινε λίγο πιο εύκολο να ερχόμαστε εδώ. Το να μετακομίσουμε εδώ για τα καλά ήταν ακόμη μία μακρινή σκέψη. Έτσι αφού θα μπορούσαμε να ερχόμαστε εδώ συχνότερα και το καλοκαίρι και τον χειμώνα, ήταν καιρός να κάνουμε κάτι με το σαλόνι μας για να το κάνουμε περισσότερο ευχάριστο και φιλικό. Γιατί ως τότε ήταν έτσι:
Ναι, ξέρω.
Αλλά πιστέψτε με, υπήρξε κάποια εποχή που ήταν ακόμη χειρότερο, με καναπέ και πολυθρόνες από τα seventies, ντυμένα με ένα άσχημο, περίεργο (μάλλινο;) ύφασμα, σε έναν καταθλιπτικό μπεζ / μαύρο συνδυασμό. Αν και υποψιάζομαι ότι κάποιοι φίλοι του ρετρό, θα τα λατρεύανε.
Τo budget ήταν εξαιρετικά σφιχτό. Έτσι ξεκίνησα με μερικούς κουβάδες πράσινη μπογιά. Νόμιζα ότι είχα επιλέξει πράσινο της ελιάς, αλλά αποδείχτηκε ένα ζωντανό πράσινο του γρασιδιού. Αρχικά πανικοβλήθηκα αλλά όταν όλα πήραν τη θέση τους μου άρεσε πολύ. Γιατί στο μεταξύ είχα ανοίξει ντουλάπες και συρτάρια για να βρω μαξιλάρια, ριχτάρια, κουρτίνες και διακοσμητικά αντικείμενα που δεν χρησιμοποιούσα πια. Επίσης ρώτησα μερικούς ανθρώπους "τί έχεις κρυμμένο που δεν χρειάζεσαι πια;". Δικούς μου ανθρώπους εννοώ, όχι περαστικούς.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό αλλά ήταν απόλυτα ικανοποιητικό και έκανε το καθιστικό μας βιώσιμο και φιλικό για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ζητώ συγνώμη για τις φωτογραφίες που ακολουθούν, είναι κακές. Τις έβγαλα όταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εδώ μόνιμα, πριν αρχίσουμε να αλλάζουμε το σπίτι για να γίνει το καινούργιο μας σπιτικό. Δεν είχα σκοπό να τις αναρτήσω, ήθελα μόνο να έχω μερικά στιγμιότυπα για να δείχνω στα παιδιά μου για να τους θυμίζω πως ήταν το σπίτι μας όταν ήταν μόνο το σπίτι των διακοπών. Γιατί τα παιδιά ξεχνάνε γρήγορα.
Μετά λοιπόν την γρήγορη "ανακαίνιση" το σαλόνι έδειχνε έτσι
Σοβατίσαμε το τζάκι γιατί δεν το άντεχα όπως ήταν πριν. Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το βάψω όπως σχεδίαζα.
Κρέμασα ακόμα και μία μίνι συλλογή από πιάτα. Ένα δικό μου, ένα της μαμάς μου και ένα της κουνιάδας μου.
Τα μικρά πινακάκια είναι παλιά, χρειάστηκε μόνο να ξαναβάψω το πλαίσιό τους. Το στεφανάκι το έφτιαξα εγώ. Το τραπέζι με τα σιδερένια πόδια και την επιφάνεια από κεραμικά πλακάκια είχε φτιαχτεί γι' αυτό το σπίτι. Το μισούσα κάποτε, τώρα το λατρεύω.
Πήρα αυτές τις άσχημες απλίκες
και πάνω που έλεγα να τις πετάξω σκέφτηκα "μήπως να τις ζωγράφιζα;" Έτσι πήρα ακρυλικά χρώματα και πινέλα και τις έκανα έτσι:
Αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω
έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα φωτιστικό με κλαδιά από τον κήπο που τα έβαψα άσπρα
Έκανα ένα πλαίσιο και τα έδεσα με σκοινί στις γωνίες και ο άντρας μου έκανε τα υπόλοιπα. Δηλαδή στερέωσε τους γλόμπους πάνω στα κλαδιά, έφτιαξε τα υπόλοιπα ηλεκτρολογικά και κρέμασε το φωτιστικό. Πάνω κάτω τα πάντα (αλλά σας θυμίζω ότι εγώ είμαι το δημιουργικό μυαλό, εντάξει;). Το κακό είναι ότι σκέφτηκα να κάνω ένα tutorial αφού το φωτιστικό είχε κρεμαστεί. Πολύ αργά. Το μόνο που θα δείτε είναι μερικές φωτογραφίες από κάποιες πολύ πολύ περίεργες οπτικές γωνίες. Είμαι όμως σίγουρη ότι θα πιάσετε την ιδέα.
Είναι καταπληκτικό πόσο καλά δένουν τα πράγματα μερικές φορές. Εκείνες τις μέρες που διακοσμούσα το δωμάτιο, με επισκέφθηκε η θεία μου φέρνοντας μου σαν δώρο ένα τραπεζομάντηλο στα σωστά χρώματα. Το έκοψα στη μέση και ... είχα καινούργιες κουρτίνες!
Αυτό το καθιστικό δείχνει τελείως διαφορετικό τώρα. Είναι ένα άλλο καθιστικό κυριολεκτικά. Ελπίζω να μπορώ σύντομα να το μοιραστώ μαζί σας.
Το καινούργιο σπίτι στο οποίο μετακομίσαμε πριν τρεις μήνες είναι ένα παλιό σπίτι. Είναι ένα προκατασκευασμένο σπίτι του 1970 με μεγάλο κήπο.
Για χρόνια ερχόμασταν σε αυτό το σπίτι μόνο κανά δυο Σαββατοκύριακα τον χειμώνα και για κανένα μήνα το πολύ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εξαιτίας ενός μαγαζιού που είχαμε που έκανε δύσκολο το να βρούμε ελεύθερο χρόνο να τον περάσουμε εδώ. Τρία χρόνια πριν όμως η επαγγελματική μας κατάσταση άλλαξε και έγινε λίγο πιο εύκολο να ερχόμαστε εδώ. Το να μετακομίσουμε εδώ για τα καλά ήταν ακόμη μία μακρινή σκέψη. Έτσι αφού θα μπορούσαμε να ερχόμαστε εδώ συχνότερα και το καλοκαίρι και τον χειμώνα, ήταν καιρός να κάνουμε κάτι με το σαλόνι μας για να το κάνουμε περισσότερο ευχάριστο και φιλικό. Γιατί ως τότε ήταν έτσι:
Ναι, ξέρω.
Αλλά πιστέψτε με, υπήρξε κάποια εποχή που ήταν ακόμη χειρότερο, με καναπέ και πολυθρόνες από τα seventies, ντυμένα με ένα άσχημο, περίεργο (μάλλινο;) ύφασμα, σε έναν καταθλιπτικό μπεζ / μαύρο συνδυασμό. Αν και υποψιάζομαι ότι κάποιοι φίλοι του ρετρό, θα τα λατρεύανε.
Τo budget ήταν εξαιρετικά σφιχτό. Έτσι ξεκίνησα με μερικούς κουβάδες πράσινη μπογιά. Νόμιζα ότι είχα επιλέξει πράσινο της ελιάς, αλλά αποδείχτηκε ένα ζωντανό πράσινο του γρασιδιού. Αρχικά πανικοβλήθηκα αλλά όταν όλα πήραν τη θέση τους μου άρεσε πολύ. Γιατί στο μεταξύ είχα ανοίξει ντουλάπες και συρτάρια για να βρω μαξιλάρια, ριχτάρια, κουρτίνες και διακοσμητικά αντικείμενα που δεν χρησιμοποιούσα πια. Επίσης ρώτησα μερικούς ανθρώπους "τί έχεις κρυμμένο που δεν χρειάζεσαι πια;". Δικούς μου ανθρώπους εννοώ, όχι περαστικούς.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό αλλά ήταν απόλυτα ικανοποιητικό και έκανε το καθιστικό μας βιώσιμο και φιλικό για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ζητώ συγνώμη για τις φωτογραφίες που ακολουθούν, είναι κακές. Τις έβγαλα όταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εδώ μόνιμα, πριν αρχίσουμε να αλλάζουμε το σπίτι για να γίνει το καινούργιο μας σπιτικό. Δεν είχα σκοπό να τις αναρτήσω, ήθελα μόνο να έχω μερικά στιγμιότυπα για να δείχνω στα παιδιά μου για να τους θυμίζω πως ήταν το σπίτι μας όταν ήταν μόνο το σπίτι των διακοπών. Γιατί τα παιδιά ξεχνάνε γρήγορα.
Μετά λοιπόν την γρήγορη "ανακαίνιση" το σαλόνι έδειχνε έτσι
Σοβατίσαμε το τζάκι γιατί δεν το άντεχα όπως ήταν πριν. Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το βάψω όπως σχεδίαζα.
Κρέμασα ακόμα και μία μίνι συλλογή από πιάτα. Ένα δικό μου, ένα της μαμάς μου και ένα της κουνιάδας μου.
Τα μικρά πινακάκια είναι παλιά, χρειάστηκε μόνο να ξαναβάψω το πλαίσιό τους. Το στεφανάκι το έφτιαξα εγώ. Το τραπέζι με τα σιδερένια πόδια και την επιφάνεια από κεραμικά πλακάκια είχε φτιαχτεί γι' αυτό το σπίτι. Το μισούσα κάποτε, τώρα το λατρεύω.
Πήρα αυτές τις άσχημες απλίκες
και πάνω που έλεγα να τις πετάξω σκέφτηκα "μήπως να τις ζωγράφιζα;" Έτσι πήρα ακρυλικά χρώματα και πινέλα και τις έκανα έτσι:
Αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω
έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα φωτιστικό με κλαδιά από τον κήπο που τα έβαψα άσπρα
Έκανα ένα πλαίσιο και τα έδεσα με σκοινί στις γωνίες και ο άντρας μου έκανε τα υπόλοιπα. Δηλαδή στερέωσε τους γλόμπους πάνω στα κλαδιά, έφτιαξε τα υπόλοιπα ηλεκτρολογικά και κρέμασε το φωτιστικό. Πάνω κάτω τα πάντα (αλλά σας θυμίζω ότι εγώ είμαι το δημιουργικό μυαλό, εντάξει;). Το κακό είναι ότι σκέφτηκα να κάνω ένα tutorial αφού το φωτιστικό είχε κρεμαστεί. Πολύ αργά. Το μόνο που θα δείτε είναι μερικές φωτογραφίες από κάποιες πολύ πολύ περίεργες οπτικές γωνίες. Είμαι όμως σίγουρη ότι θα πιάσετε την ιδέα.
Είναι καταπληκτικό πόσο καλά δένουν τα πράγματα μερικές φορές. Εκείνες τις μέρες που διακοσμούσα το δωμάτιο, με επισκέφθηκε η θεία μου φέρνοντας μου σαν δώρο ένα τραπεζομάντηλο στα σωστά χρώματα. Το έκοψα στη μέση και ... είχα καινούργιες κουρτίνες!
Ήμουν τόσο χαρούμενη!
Δυστυχώς οι φωτογραφίες αδικούν το δωμάτιο το οποίο ήταν πολύ πιο φρέσκο και ευχάριστο στην πραγματικότητα.
Με μόνο 40 ευρώ (μόνο το κόστος της μπογιάς) το σαλόνι μας έγινε φιλικό και χαρούμενο. Ακόμα και τα παιδιά ήταν ευχαριστημένα, νόμιζα ότι ήταν πολύ μικρά για να δώσουν προσοχή, αλλά ο μεγάλος μου γιος που τότε ήταν τεσσάρων μου έλεγε συνέχεια πόσο πολύ του άρεσε. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: ξέρω ότι το σαλόνι δεν ήταν τέλειο αλλά ήταν πολύ πολύ καλύτερο από πριν. Είναι σίγουρο ότι χρειάζεστε πολλά λεφτά για να φτιάξετε το σπίτι των ονείρων σας, αλλά μπορείτε να φτιάξετε κάτι απλώς όμορφο και ικαναποιητικό με πολύ λίγα. Αντί να βασανίζετε τον εαυτό σας ζώντας σε ένα μέρος που σας σπρώχνει μακριά επειδή δεν έχετε να πληρώσετε για το ιδανικό, δείτε τί μπορείτε να κάνετε με ότι έχετε. Και ξεκινείστε με λίγη μπογιά.
Αυτό το καθιστικό δείχνει τελείως διαφορετικό τώρα. Είναι ένα άλλο καθιστικό κυριολεκτικά. Ελπίζω να μπορώ σύντομα να το μοιραστώ μαζί σας.
5 σχόλια:
Σε λίγο καιρό θα σρχίσω να ψάχνω για απίτι και έχω το άγχος του πως θα το κάνω ομορφο και ζεστό. Έχεις πολύ δίκιο λίγο χρώμα αλλάζει πολλά πράγματα σε ένα δωμάτιο!
εχεις δικιο! κ με αχρηστα πραγματα μαλλον μ πραγματα π καποιοι τ βλεπουν αχρηστα μπορεις να κανεις θαυματα!!! εμενα μ αρεσει πολυ τ σαλονι σ. η θεια αναρωτιεμαι αν θα χαρει οταν δει τ τραπεζομαντηλο κουρτινα??? χαχα
Το έκανες πολύ διαφορετικό , χαρούμενο και όμορφο!!Θα ήθελα πολύ να δείξεις περισσότερες φωτογραφίες του φωτιστικού... Καταπληκτική ιδέα.. Θα ήθελα να το κάνω και εγώ στο δικό μας εξοχικό αλλά βλέπω τα εγκεφαλικά των γονιών μου να έρχονται...
Νόμιζα ότι είχα φωτογραφίες με το φωτιστικό ολόκληρο. Θα το έβγαζα καινούργιες αν δεν το είχα ήδη διαλύσει γιατί τα πάντα έχουν αλλάξει τώρα στο καθιστικό που βλέπεις. Όπως θα κατάλαβες είναι ένα τετράγωνο πλαίσιο από κλαδιά δεμένα στις γωνίες όπως φαίνεται στις φωτογραφίες. Και έχει και 4 γλόμπους. Αυτά χοντρικά αλλά ο καθένας μπορεί να εξελίξει την ιδέα με την δική του φαντασία.
Το τραπεζάκι με τα πλακάκια είναι θεϊκό! Το τζάκι μου άρεζε και πριν, έτσι όπως ήταν ριγέ, αλλά τώρα δείχνει πιο φρέσκο.
Συμπερασματικά, ναι, έχεις δίκιο. Δε χρειάζεται πολλά πράγματα για να αλλάξεις τον αέρα του δωματίου σου. Και κυρίως όχι πολλά λεφτά. Το έκανες πάρα πολύ φρέσκο και ζωντανό, με πινελιές καλλιτεχνίας. Και ικανοποίησες την ανάγκη σου για δημιουργία και είχε και πρακτικό αποτέλεσμα το εγχείρημα. Μπράβο σου!
Δημοσίευση σχολίου