Είναι κακό το να τα παρατάς;

english text

φωτογραφία από Phuong Possible

Είναι η πρώτη ανάρτηση αυτού του είδους στο blog μου αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κάλεσμα της  Scoutie Girl, ενός από τα blog που διαβάζω καθημερινά, να μιλήσω σχετικά με το να τα παρατάς.

Παράτησα το Πανεπιστήμιο όταν κατάλαβα ότι αυτό που είχα διαλέξει να σπουδάσω δεν είχε να κάνει καθόλου με το ποιά ήμουν, τί ήθελα να κάνω, τί με έκανε να νιώθω καλά. Μέχρι τώρα δεν το μετανιώσα καθόλου που δεν έφτασα ως το πτυχίο. Ξέρω πως έτσι κι αλλιώς δεν θα το χρησιμοποιούσα ποτέ επαγγελματικά, απλώς και μόνο γιατί θα ήμουν τελείως ανεπιτυχής, έτσι όπως είναι κάποιος που κάνει κάτι για το οποίο δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον. Επιπλέον είμαι πεπεισμένη ότι αν είχα συνεχίσει αυτές τις σπουδές θα κατέληγα με κατάθλιψη. Βέβαια η όλη διαδικασία δεν ήταν αναίμακτη, άνθρωποι πληγώθηκαν και απογοητεύτηκαν και δέχτηκα κάποια αρνητική κριτική, αλλά ήξερα ότι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω


Το λεπτό που η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε και είχα αφήσει πίσω τις σπουδές μου, είχα παρατήσει και κάτι άλλο: εκείνο τον εαυτό που ήθελε να είναι το καλό κορίτσι, αυτόν που ήθελε να τους ευχαριστήσει όλους, που δεν θα έλεγε ποτέ όχι, που ήταν κουφός στην φωνή μέσα του και δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν μια απόφαση ήταν δική του ή είχε επιβληθεί από άλλους, έστω και με έναν όχι τόσο προφανή τρόπο.

Μετά από αυτό το να τα παρατάω έγινε πιο εύκολο. Στα επόμενα χρόνια παράτησα αρκετές δουλειές. Φυσικά βοηθούσαν και οι περιστάσεις αφού είχα μόνο τον εαυτό μου να θρέψω, ήταν πιο εύκολο να βρω δουλειά ως νέος άνθρωπος και είχα τους γονείς μου σε περιπτώση ανάγκης. Δεν έβλεπα τον λόγο, όταν μία δουλειά γινόταν βαρετή, μη ικανοποιητική, ή με αρρώσταινε (γιατί υπήρχαν και μία δύο τέτοιες), γιατί θα έπρεπε να συνεχίσω να βασανίζω τον εαυτό μου. Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν ανίκανη να προσαρμοστώ, να δεσμευτώ ή ότι ήμουν τρελή, εντάξει, σκεφτόμουνα το ίδιο για εκείνους, νέους ανθρώπους, με ενέργεια και προσόντα, κολλημένοι σε δουλειές που μισούσαν γιατί στο μυαλό τους, και μόνο στο μυαλό τους, το να τα παρατήσουν δεν υπήρχε σαν επιλογή. Όσον αφορά την δέσμευση, απέδειξα αργότερα ότι μπορώ να το κάνω και αυτό. Όταν θέλω.

Παράτησα επίσης κάποιους ανθρώπους. Δεν θέλω αυτό να παρεξηγηθεί. Οι καλύτεροι μου φίλοι είναι αυτοί που είχα στο σχολείο συν μερικοί που η ζωή έφερε στον δρόμο μου αργότερα. Είμαι πολύ πιστή στις σχέσεις μου. Αλλά ναι, παράτησα κάποιους ανθρώπους που αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουνα: να είναι καλοί, να με υποστηρίζουν, να ακούνε και να προσπαθούν να με καταλάβουν, να μοιράζονται, να είναι ευχάριστοι και να φέρνουν θετικοί ενέργεια στην ζωή μου ή απλώς όταν σταματήσαμε να έχουμε οτιδήποτε κοινό ή κάτι να πούμε. Μας γλίτωσε πολύ χρόνο, και σε μένα και σε εκείνους.

Ακόμη τα παρατάω όταν χρειάζεται. Η ενέργειά μου και ο χρόνος μου είναι πολύτιμα για να τα σπαταλάω σε αδιέξοδα πράγματα και καταστάσεις. Το να τα παρατάς σε ελευθερώνει και δημιουργεί χώρο για μια καινούργια αρχή. Το να παρατάς πράγματα χωρίς νόημα είναι το ίδιο σημαντικό με το να δεσμεύεσαι για τα πράγματα που έχουν σημασία. Και πάντα ξέρεις ποιά είναι αυτά που έχουν σημασία.