1 Ιουλ 2010

Είναι κακό το να τα παρατάς;

english text


φωτογραφία από Phuong Possible


Είναι η πρώτη ανάρτηση αυτού του είδους στο blog μου αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κάλεσμα της  Scoutie Girl, ενός από τα blog που διαβάζω καθημερινά, να μιλήσω σχετικά με το να τα παρατάς.

Παράτησα το Πανεπιστήμιο όταν κατάλαβα ότι αυτό που είχα διαλέξει να σπουδάσω δεν είχε να κάνει καθόλου με το ποιά ήμουν, τί ήθελα να κάνω, τί με έκανε να νιώθω καλά. Μέχρι τώρα δεν το μετανιώσα καθόλου που δεν έφτασα ως το πτυχίο. Ξέρω πως έτσι κι αλλιώς δεν θα το χρησιμοποιούσα ποτέ επαγγελματικά, απλώς και μόνο γιατί θα ήμουν τελείως ανεπιτυχής, έτσι όπως είναι κάποιος που κάνει κάτι για το οποίο δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον. Επιπλέον είμαι πεπεισμένη ότι αν είχα συνεχίσει αυτές τις σπουδές θα κατέληγα με κατάθλιψη. Βέβαια η όλη διαδικασία δεν ήταν αναίμακτη, άνθρωποι πληγώθηκαν και απογοητεύτηκαν και δέχτηκα κάποια αρνητική κριτική, αλλά ήξερα ότι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω


Το λεπτό που η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε και είχα αφήσει πίσω τις σπουδές μου, είχα παρατήσει και κάτι άλλο: εκείνο τον εαυτό που ήθελε να είναι το καλό κορίτσι, αυτόν που ήθελε να τους ευχαριστήσει όλους, που δεν θα έλεγε ποτέ όχι, που ήταν κουφός στην φωνή μέσα του και δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν μια απόφαση ήταν δική του ή είχε επιβληθεί από άλλους, έστω και με έναν όχι τόσο προφανή τρόπο.

Μετά από αυτό το να τα παρατάω έγινε πιο εύκολο. Στα επόμενα χρόνια παράτησα αρκετές δουλειές. Φυσικά βοηθούσαν και οι περιστάσεις αφού είχα μόνο τον εαυτό μου να θρέψω, ήταν πιο εύκολο να βρω δουλειά ως νέος άνθρωπος και είχα τους γονείς μου σε περιπτώση ανάγκης. Δεν έβλεπα τον λόγο, όταν μία δουλειά γινόταν βαρετή, μη ικανοποιητική, ή με αρρώσταινε (γιατί υπήρχαν και μία δύο τέτοιες), γιατί θα έπρεπε να συνεχίσω να βασανίζω τον εαυτό μου. Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν ανίκανη να προσαρμοστώ, να δεσμευτώ ή ότι ήμουν τρελή, εντάξει, σκεφτόμουνα το ίδιο για εκείνους, νέους ανθρώπους, με ενέργεια και προσόντα, κολλημένοι σε δουλειές που μισούσαν γιατί στο μυαλό τους, και μόνο στο μυαλό τους, το να τα παρατήσουν δεν υπήρχε σαν επιλογή. Όσον αφορά την δέσμευση, απέδειξα αργότερα ότι μπορώ να το κάνω και αυτό. Όταν θέλω.

Παράτησα επίσης κάποιους ανθρώπους. Δεν θέλω αυτό να παρεξηγηθεί. Οι καλύτεροι μου φίλοι είναι αυτοί που είχα στο σχολείο συν μερικοί που η ζωή έφερε στον δρόμο μου αργότερα. Είμαι πολύ πιστή στις σχέσεις μου. Αλλά ναι, παράτησα κάποιους ανθρώπους που αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουνα: να είναι καλοί, να με υποστηρίζουν, να ακούνε και να προσπαθούν να με καταλάβουν, να μοιράζονται, να είναι ευχάριστοι και να φέρνουν θετικοί ενέργεια στην ζωή μου ή απλώς όταν σταματήσαμε να έχουμε οτιδήποτε κοινό ή κάτι να πούμε. Μας γλίτωσε πολύ χρόνο, και σε μένα και σε εκείνους.

Ακόμη τα παρατάω όταν χρειάζεται. Η ενέργειά μου και ο χρόνος μου είναι πολύτιμα για να τα σπαταλάω σε αδιέξοδα πράγματα και καταστάσεις. Το να τα παρατάς σε ελευθερώνει και δημιουργεί χώρο για μια καινούργια αρχή. Το να παρατάς πράγματα χωρίς νόημα είναι το ίδιο σημαντικό με το να δεσμεύεσαι για τα πράγματα που έχουν σημασία. Και πάντα ξέρεις ποιά είναι αυτά που έχουν σημασία.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλό κείμενο! Οντως τροφή για σκέψη. Συμφωνώ σε όλα μαζί σου παρόλο που έιμαι πιο ψυχαναγκαστική και προσπαθώ να τελειώνω ότι αρχίζω χωρίς πραγματικά να το θέλω! Τα έχω παρατήσει συχνά κ αυτό μου δημιουργεί κάποιες τύψεις αλλά το παλεύω ;) Αλλωστε όπως είπες κ εσύ ο καθένας ξέρει μέσα του ποια πράγματα είναι σημαντικά και ποιά όχι!

Eleni Psyllaki είπε...

Είμαι σίγουρη οτι η δημιουργική φύση σου έχει ανθίσει από τότε που έμαθες να παρατάς! Το blog σου είναι πηγή έμπνευσης για μένα χρόνια τωρα (ναι ναι κακώς πρώτη φορα που εμφανίζομαι..), συνέχισε τη καλή δουλειά που κάνεις!

TinaA είπε...

Σας ευχαριστώ!
Ελένη διάβασα και το δικό σου κείμενο και μου άρεσε πολύ! Και πόσο δίκιο έχεις, έκανα χώρο στη ζωή μου να ασχοληθώ με αυτά που ήθελα. Είναι ευχάριστη έκπληξη και τιμή ότι θεωρείς το blog μου πηγή έμπνευσης.

anthivolon είπε...

Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο να βρεις πότε και αν πρέπει να φτάσεις στο σημείο να πεις για κάτι ή για κάποιον "τα παρατάω". Πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση πολλοί παράγοντες συντελούν στο να ληφθεί μια τέτοια απόφαση. Δεν είμαι σίγουρη, αν πάντα μπορεί κάποιος να βρει τη χρυσή τομή. Ίσως εγώ δε τολμώ εύκολα..... Παρ' όλα αυτά κι εγώ έχω "παραιτηθεί" από ανθρώπινες σχέσεις, και μάλιστα με μεγάλη σιγουριά, όταν αντελίφθηκα ότι δεν άξιζε να συνεχίσω. Και ήμουν κάθετη στην απόφασή μου αυτή.
Μακάρι να μπορούμε πάντα να εκτιμούμε σωστά πράγματα και καταστάσεις και να ενεργούμε ανάλογα!!!

marilise είπε...

κορίτσι φαίνεται πως το λέει η καρδούλα σου και η ένταση του λόγου σου αποδεικνύει πως γνωρίζεις πολύ βαθειά τον ευατό σου , σε θαυμάζω ..... συνέχισε !!!!!

Ανώνυμος είπε...

Δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω...ακριβώς το ίδιο πέρασα και εγώ. Μόνο που το πήγα πολύ παραπέρα. Τέλειωσα πτυχίο, μεταπτυχιακό και άρχισα διπλωματική καριέρα, για να καταλάβω κάποια στιγμή ότι είμαι αλλεργική τελικά στην πολιτική και τα οικονομικά:)
Κάθισα πάλι στα θρανία για ένα δεύτερο πτυχίο και τώρα είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ!

Dimi.B. είπε...

Θέλει αυτογνωσία, τόλμη, κότσια και θάρρος για να παρατάς ανθρώπους και καταστάσεις και να βγαίνεις πιο ευτυχισμένος άνθρωπος μέσα από αυτό! Μπράβο σου λοιπόν που τα έχεις όλα αυτά και μαζί έχεις και δημιουργικό ταλέντο! Keep going...

puccarina είπε...

Ξέρεις πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν όλοι οι άνθρωποι σταματούσαν απλά να είναι κουφοί στη φωνή μέσα τους? Εγώ το παλεύω ακόμα...