Αντίο παλιό μου σπίτι!

english text

 Όλα είναι καλά στο καινούργιο μας σπίτι και λίγο λίγο συνηθίζουμε στην καινούργια μας ζωή. Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που με πιάνει νοσταλγία για το παλιό μας σπίτι και την γειτονιά. Νιώθω την ανάγκη να πω αντίο. Παρ' όλο που δεν μας ανήκε και είχε τα ελαττώματά του, όπως κιτς χρυσές γοργόνες στα πλακάκια του μπάνιου και ένα φρικτό εντοιχισμένο σύνθετο στο σαλόνι, ήταν το σπίτι μας για οκτώ χρόνια. Τα μωρά μας γεννήθηκαν εκεί, έκαναν τα πρώτα τους βήματα εκεί, είπαν τα πρώτα τους λόγια, πήγαν σχολείο για πρώτη φορά, έπαιξαν στην γειτονιά, έκαναν τους πρώτους τους φίλους. Και εμείς ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές εκεί και κάποιες κακές βεβαίως. Θέλω να κρατήσω στην μνήμη μου συναντήσεις και γέλια και γλέντια με φίλους. Ήδη το διαμέρισμα θα είναι πολύ διαφορετικό τώρα αφού καινούργιοι ενοικιαστές έφτασαν τον Αύγουστο, πράγμα που με μελαγχολεί γιατί ακόμη το νιώθω δικό μας, παρόλο που όλα βαίνουν καλώς εδώ. 
Κοιτάζοντας φωτογραφίες του παλιού μας σπιτιού, συνειδητοποιώ πόσο πολύ καιρό παίρνει σε ένα σπίτι να αποκτήσει την τελική του εμφάνιση, αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε για "τελική εμφάνιση" ενός σπιτιού, και πόσο πράγματα μείνανε ατέλειωτα όσον αφορά την διακόσμηση και την οργάνωση, παρά τα οκτώ χρόνια που ζήσαμε εκεί.

Να λοιπόν ένας φωτογραφικός αποχαιρετισμός στο παλιό σπίτι:

ο καναπές πριν μερικά χρόνια 

και αργότερα με μωρά να χοροπηδάνε πάνω του 

Η μικρή μου συλλογή από vintage νούμερα δεν συμπληρώθηκε (και ναι, το ξέρω, το επτά γέρνει) 

Ούτε τη συλλογή πάνω από τον καναπέ ολοκλήρωσα, έλειπε κάτι από πάνω αριστερά και δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα άφηνα το άδειο πλαίσιο άδειο ή θα έβαζα μέσα κάτι και τί θα ήταν αυτό. 

 

Δεν ήξερα τί ακριβώς να κάνω με τις παλιές καρέκλες μου, άρχισα να αφήνω επάνω περιοδικά και cd και κατέληξαν να είναι έξτρα ράφια.

 

Μία γωνιά της τραπεζαρίας. Δεν αντικατέστησα ποτέ τον καθρέφτη που ήταν πολύ μικρός για τον τοίχο και ήθελα να βγάλω τα χάρτινα πουλάκια καθώς μου φαινόντουσαν υπερβολικά γλυκά και παιδικά για το σημείο αλλά επειδή τα είχα κολλήσει με blu tack ήμουν σίγουρη ότι θα βρω από κάτω λεκέδες και βαριόμουν πολύ να ξαναβάψω το τοίχο. 

 

Μια γωνιά της κρεβατοκάμαρας. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία του κρεβατιού και του ουρανού, μετά από οκτώ χρόνια αποφάσισε να καταρρεύσει σχεδόν, ένα βράδυ πριν βγάλω φωτογραφίες όπως σχεδίαζα.

 

Το παιδικό δωμάτιο ήταν πολύ μικρό αλλά έκανα ότι μπορούσα για να γίνει ένα χαρούμενο μέρος.

Αυτό ήταν το πολυαγαπημένο μου, παλιό μου σπίτι, αλλά είναι ώρα να πούμε αντίο και να προχωρήσουμε. Εξάλλου αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι με τους αγαπημένους σου. 

Όλα όσα είδατε στις παραπάνω φωτογραφίες μεταφέρθηκαν στο καινούργιο σπίτι όπου πρέπει να κάνουν παρέα με πράγματα που ήδη υπήρχαν εκεί. Πολλά θα αλλάξουν θέση και χρήση, είναι ένα παιχνίδι που μου αρέσει να παίζω γιατί νιώθω ότι γίνονται καινούργια ξανά. Πολλή πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει, αλλά σίγουρα η αγαπημένη μου.